من  که تسبیح نبودم تو مرا چرخاندی
مشت بر مهره ی تنهایی من پیچاندی

مهر دستان تو دنبال دعایی می گشت
بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و بر گفته ی خود خندیدی
از همین نغمه ی تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود خدا شاهد ماست
بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویرانگر تو عادت چرخیدن داشت
عادتت را به غلط چرخه ی ایمان خواندی

قلب صد پاره ی من مهره ی صد دانه نبود
تو ولی گشتی و این گمشده را لرزاندی

جمع کن : رشته ی ایمان دلم پاره شده ست
من که تسبیح نبودم تو چرا چرخاندی؟

نغمه رضایی

این دل اگر كم است بگو سر بیاورم
یا امر كن كه یك دل دیگر بیاورم

خیلی خلاصه عرض كنم: دوست دارمت
دیگر نشد عبارت بهتر بیاورم

از كتف آشیانه ای خود برای تو
باید كه چند جفت كبوتر بیاورم

از هم فرو مپاش، برای بنای تو
باید بلور چینی و مرمر بیاورم

وقتش رسیده این غزل نیمه سوز را
از كوره های خود خوری ام در بیاورم

سید مهدی موسوی قمی

می روم شاید كمی حال شما بهتر شود
می گذارم با خیالت روزگارم سر شود

از چه می ترسی ؟ برو دیوانگی های مرا
آن چنان فریاد كن، تا گوش عالم كر شود

می روم، دیگر نمی خواهم برای هیچ كس
حالت غمگین چشمانم ملال آور شود

باید این بازنده هربار- جان عاشقم-
تا به كی بازیچه این دست بازیگر شود؟

ماندنم بیهوده است، امكان ندارد هیچ وقت
این من دیرین من، یك آدم دیگر شود

شیرین خسروی

اندوه تـــو شــــد وارد كاشـــــانه ام امشب
مهمــــان عزیز آمده در خانــه ام امشب

صد شكر خدا را كه نشسته است بشادی
گنـج غمـــــت اندر دل ویرانـه ام امشب

من از نــــگه شــــــمــــع رخـت دیده ندوزم
تا پــاك بســـوزد پـر پروانـــــه ام امشب

بگشـــا لــب افسونگرت ای شــوخ پریچهر
تا شیخ بداند ز چه افسانــه ام امشب

ترســـــــم كه ســــــر كــوی ترا سیل بگیرد
ای بیخـبر از گریـــه مستانـه ام امشب

یك جرعـــــه ی آن مســت كند هر دو جهانرا
چیزیكه لبت ریخت به پیمانه ام امشب

شاید كه شكارم شـــود آن مرغ بهشـــتی
گاهی شـكن دام گهی دانه ام امشب

تا بر ســـــــر مـــن بگـــــذرد آن یار قدیمـی
خاك قـــــدم محـرم و بیگانــه ام امشب

امیـــــــد كه بر خیـــل غمـــش دست بیابد
آه ســــحر و طاقـت مـــردانه ام امشب

از من بگریـــزیــد كه می خـورده ام امـــروز
با مـن منشــینید كه دیوانـه ام امشب

بی حاصـلم از عــــمر گرانمایه فروغی
گر جــان نــرود در پی جانانه ام امشب

فروغی بسطامی

گرچه توفان شد و بی ‌واهمه پركند مرا
و در این غربت دور از همه افكند مرا

آفرین بر نفسش! دست مریزاد به عشق!
كه چنین كرد به چشمان تو پا‌بند مرا

بی‌خبر آمد و كرد از همه جا بی‌خبرم
از تو و نام تو و یاد تو آكند مرا 

تن سرمازده‌ام باغ شد و فروردین
تا به لبخند تو پیوند زد اسفند مرا

جاده‌ها در شب تاریك به راه افتادند
تا به روزی كه تو باشی برسانند مرا

تا به روزی كه... شب و جاده و آواز چه‌قدر؟
می‌كشد عشق به دنبال تو تا چند مرا؟

فاطمه سالاروند